Dag 11: Hue en Hoi An

De wekker op 8.00 uur, heerlijk! Lekker uitslapen, het lijkt wel vakantie. Meteen maar weer even de backpack inpakken, want we gaan straks weer verder. Maar natuurlijk eerst ontbijten. Zoals altijd is dat ook in dit hotel prima geregeld. Koffie, thee, 5 verschillende soorten sappen, stokbrood, toast, verschillende eiergerechten, pannenkoeken, vers fruit; het staat er allemaal!

Na het ontbijt terug naar de kamer om de spullen bij elkaar te pakken, want om 10.00 uur worden we weer opgehaald. Gisteren hebben we de receptioniste gevraagd hoe we naar Hoi An kunnen komen via de toeristische route. Hiervan hadden we gelezen in de Lonely Planet, alleen rijden de bus en trein hier niet langs. Als je deze route wil nemen, moet je wat anders verzinnen. Maar de receptioniste kwam met de oplossing. Ze kon voor ons een privé chauffeur regelen die ons naar Hoi An bracht via deze route. Onderweg konden we dan op verschillende plekken stoppen, daar waar wij wilden. Dat leek ons de meest handige manier om naar onze nieuwe bestemming te komen.

Stipt om 10.00 uur stond onze privé chauffeur klaar om ons op te pikken. Zoals de vorige dag onze backpacks naar de kamer werden getild, zo wilden ze deze ook naar beneden tillen voor ons. Al het personeel is hier weer zo vriendelijk en behulpzaam, daar kunnen veel mensen in de horeca in Nederland nog wat van leren. Niets is ze te gek, willen echt alles voor je regelen. En alles gebeurd met een welgemeende glimlach!

De chauffeur heeft duidelijk de opdracht gekregen om er een toeristische rit van te maken, hij rijdt namelijk niet harder dan 40 km per uur. Ook geeft hij af en aan gas om het vervolgens weer los te laten, om misselijk van te worden. In de stad is het tempo nog niet erg, maar zodra we de stad verlaten, blijft hij hetzelfde tempo aanhouden terwijl de weg prima geschikt is om harder te rijden. En als er nu om ons heen veel te zien is, dan zou het nog anders zijn. Maar dit is niet de moeite van het kijken waard.

Onderweg stoppen we bij een resort langs de zee (zuid-Chineze) welke vast ooit schitterend is geweest. Daar is helaas weinig meer van over, dus als we even naar het strand zijn gelopen, kunnen we wat ons betreft weer verder. Het weer is er vandaag ook niet naar om lekker rond te lopen, dus stappen we gauw weer in om verder te gaan.

We gaan de bergen in met de auto, via een route langs het water. Gelijk aan het rijden in de bergen in Europa, een en al slinger wegen, met op de top weer een moment om te stoppen. Hier staan verschillende overblijfselen uit de oorlog met Amerika, een aantal bunkers zijn hier nog getuige van. Deze gebouwen lijken veel ouder dan de oorlog was (deze was in 1975 afgelopen) en het blijkt dat de Fransen deze bunkers ooit al hebben gebouwd en dat de Amerikanen hier ook gebruik van hebben gemaakt. Jammer genoeg is dit stukje ontzettend toeristisch gemaakt, dus worden we bijna meteen belaagd door vrouwen die van alles willen verkopen. Na een klein rondje te hebben gelopen, kunnen we wel weer verder. We vragen de chauffeur om in het eerst volgende plaatsje (Da Nang) te stoppen voor koffie. We zeggen voor de zekerheid het woord cappuccino erbij, zodat hij niet stopt bij een gewone koffiezaak. Vietnameze koffie is namelijk niet echt te drinken, dus dat hoeven we niet.

De chauffeur stopt in de plaats Da Nang voor de deur van een Italiaan, met de cappuccino moet het nu dus wel goedkomen. Het is wel een restaurant, maar ach. Binnen worden we meteen naar de eerste verdieping begeleid en krijgen we de menukaart voorgeschoteld. Het is wel lunchtijd dus we lusten wel wat, maar een hele maaltijd gaat wat ver. Henk vind al snel tussen de nagerechten een apfelstrudel, dus gaan we dat bestellen. Vervolgens gaat er een 'toneelstukje' beginnen. Eerst komt er een serveerster met 1 cappuccino, daarna komt de 2e cappuccino, vervolgens komt er weer een serveerster met 2 café latte. Als dit goed en wel op tafel staat, komen er 4 serveersters als eendjes achter elkaar elk met 1 bord in de handen met hierop de apfelstrudel.

We krijgen apfelstrudel geserveerd met vanille-ijs, maar dan met een Vietnameze twist. De apfelstrudel ziet er uit als een loempia, erg leuk verzonnen en ook nog heerlijk! Ondertussen komen zowel een serveerster, de kok (wat later de uitbater blijkt te zijn) en de vrouw van de uitbater vragen of het smaakt en of alles naar wens is. Met haar raken we aan de praat en blijkt het dat ze een Italiaanse is welke 3 jaar geleden dit restaurant met haar man is gaan runnen. Altijd leuk om te horen hoe mensen dit ervaren, zeker ook met het grote verschil in mentaliteit en cultuur. Dat blijkt niet altijd eenvoudig te zijn. Zo is werken in de horeca voor Vietnameze vrouwen nogal achtergesteld werk, bijna vergelijkbaar met prostituees. Ze komen namelijk veel in aanraking met mannen, en moet tot laat in de avond werken. Ook is het voor Vietnamezen moeilijk om orders uit te delen aan anderen; ze voeren ze liever zelf uit. En het is moeilijk om ze te vertrouwen en om afspraken met ze te maken. Geld is de grote drijfveer, daar doen ze alles voor. (ook stelen) En hoe rijk of arm ze ook zijn, van het salaris wordt direct een iPhone of scooter gekocht. Status is dus ook hier wel een dingetje.

We nemen afscheid en krijgen nog een glaasje limoncello aangeboden, maar dan moeten we gauw weer verder. Leuk om dit soort verhalen van het echte leven in Vietnam te horen! Bij de bus aangekomen, staat de chauffeur alweer op ons te wachten. Na een paar minuten rijde vraagt hij ons of we naar Marble City willen. Voordat we goed en wel begrijpen wat jij vraagt, draaien we een groot terrein op met allerlei marmeren beelden, de ene nog groter dan de andere. Dit hadden we niet verwacht en hoefde ook niet van ons, dus we spreken met de chauffeur af met 10 minuten weer verder te gaan. Zodra we een voet buiten de deur zetten, worden we opgewacht door verkoopsters, die ons vervolgens de volle 10 minuten blijven volgen en proberen ons van alles aan te smeren. Persoonlijk hou ik niet zo van marmer, dus al was het gratis dan hoefde ik het nog niet. De verkoopster is echter onverbiddelijk, en blijft het proberen tot ik weer in de auto zit. Verschrikkelijk, dat opdringerige gedrag. Zouden ze daar werkelijk wat door verkopen?

Terug in de auto vraagt de chauffeur of we ook nog naar Marble Mountain willen, ,aar daar bedanken we vriendelijk voor. We vragen of hij ons rechtstreeks naar het hotel wil brengen. Dit kan niet ver meer zijn want we zijn inmiddels in Hoi An aangekomen. Dat klopt aardig, want nog geen 10 minuten later worden we voor de deur afgezet. Ook hier worden de backpacks door het personeel meegenomen zodra we uitstappen. Binnen worden we van harte welkom geheten, en krijgen we direct uitleg over de omgeving van de stad. Daarna worden we naar onze kamers gebracht.

Na even opgefrist te zijn, stappen we gauw de deur uit op weg naar het oude centrum van de stad. Omdat het hier regent, lenen we een paar paraplu's van het hotel en gaan we op pad. Na een kwartiertje in de regen te lopen, komen we langs een koffietentje waar reggae muziek vandaan klinkt. Op de gevel staat dat het een Italiaans restaurant is, dus zullen ze hier wel echte koffie hebben. Ook hangt er een uithangbord van Illy, moet dus goedkomen. En dat is inderdaad gelukt, al hebben we wel lekkerdere koffie gehad de afgelopen tijd.

Na de koffie gaan we weer op pad, intussen is het zelfs gestopt met regenen! We lopen door een leuk straatje met allemaal leuke, mooie en kleine huisjes waar allerlei winkeltjes in zijn gevestigd. Even later lopen we zelfs een gebied in waar auto's en scooters niet mogen komen, dit blijkt het echte oude centrum te zijn. De straten en winkels zijn hier schitterend verlicht met allerlei Chineze lampion achtige lampen, zoals we ze kennen van de Chinees. In verschillende kleuren en vormen, wat een schitterend gezicht is, zeker ook omdat het intussen donker is geworden. We lopen wat door de straten te slenteren, het is hier erg gezellig. Veel winkeltjes, cafeetjes en restaurants. Aan het einde van de straat ligt een rivier. Deze rivier is bijna buiten z'n oevers is getreden, het water ligt gelijk aan het straat niveau. Iets verder in de straat is de boel zelfs gedeeltelijk onder gelopen, en fietsen lokale kinderen door het water wat hier op straat staat. Omdat dit lastig lopen is, nemen we een zijstraat eerder en komen even verder alsnog (met droge voeten) bij de rivier aan. We zien aan de overkant ook een en al gezelligheid, maar besluiten dat voor morgen te bewaren. Het is inmiddels alweer etenstijd, dus gaan we op zoek naar een restaurant. Van de receptioniste hadden we gehoord dat we lekker konden eten bij restaurant Tam Tam, en toevallig liepen we daar net langs. De kaart bij de deur gaf aan dat ze van alles hadden, dit werd dus de plek van vanavond. We hebben daar heerlijk gegeten, al stond de serveerster de hele tijd boven op onze lip om alles goed in de gaten te houden. Dat is hier een nadeel; ze hebben overal zoveel personeel dat ze blij zij als er wat te doen is. Elk leeg bord, leeg blikje of glas wordt direct onder je neus vandaan gegrist.

Na het diner lopen we rustig aan weer terug naar het hotel. We besluiten daar nog wat te drinken, want we moeten het hotel in de volgende plaats nog regelen. We gaan nu aardig richting kerst, en aangezien we het hotel met de feestdagen al geboekt hebben, is het passen en meten om op tijd op de juiste plek aan te komen.

We kiezen er uiteindelijk voor om na 2 dagen Hoi An de dagtrein naar Na Trangh te nemen. Dit zou een mooie rit moeten zij die een hele dag duurt. We komen dan 's avonds aan in Na Trangh, en zullen hier verder alleen overnachten. Na Trangh schijnt ook heel toeristisch te zijn, dus daar missen we verder niet veel aan. De volgende ochtend zullen we dan een vlucht nemen naar Ho Chi Minh City, waar vandaan we dan een dag later weer vertrekken naar ons hotel met de feestdagen. Maar daar over later meer.

We boeken het hotel in Na Trangh online, en gaan dan lekker naar bed. Morgen weer op tijd op om de stad verder per fiets te gaan verkennen. Laten we hopen dat het droog is en blijft...