Dag 14: Nha Trang en Ho Chi Minh City (Saigon)

En weer een ochtend waarop de wekker op een belachelijk tijdstip gaat, 6.00 uur! Maar ja, we willen graag het vliegtuig van 10 uur halen, dus er zit niets anders op. Omdat we vanaf half 7 kunnen ontbijten, denken we dat we de eerste zullen zijn en rustig alleen kunnen ontbijten. Want wie staat er in z'n vakantie nou zo vroeg op? Nou, in Rusland blijkbaar iedereen want het is al een drukte van jewelste in de ontbijtzaal. We zitten in een hotel waar we de enige niet Russen zijn, en ze zijn allemaal vroeg opgestaan voor het ontbijt. En niet -zoals wij - aan de toast, sinaasappelsap en thee, maar volop aan de warme en vette dingen. Brrrr, geen wonder dat ze allemaal dik zijn...

Na een kort ontbijt gauw de backpack klaarmaken, want om 7 uur worden we opgehaald. En zoals we inmiddels gewend zijn, staat de chauffeur keurig op tijd op ons te wachten. Hij brengt ons in 3 kwartier naar het vliegveld, zodat we ruim op tijd zijn om in te checken. Gelukkig, het online boeken van de tickets is gelukt, en ze hebben zelfs onze bagage ingecheckt. Omdat het een klein vliegveld is, hebben we alle formaliteiten snel afgehandeld. We zien een leuk koffietentje dus besluiten daar even te gaan zitten. Het is inmiddels alweer even geleden dat we koffie hebben gehad, de hoogste tijd dus.

Na de koffie lopen we door de douane en de handbagage check. Henk wordt even aan de kant geroepen omdat ze vermoeden dat hij een schaar in zijn handbagage heeft. Of hij deze even wil pakken. Achter ons staat een grote bak waarin alle afgenomen voorwerpen in worden gegooid, waaronder ook veel scharen. Die ben je dus kwijt, roepen we al. Wonder boven wonder mag hij de schaar houden, waarschijnlijk omdat het een officiële eerst hulp schaar is zonder scherpe punten. Wat wel vreemd is, is dat men z'n zakmes niet heeft gezien, en dat hij ook de zonnenbrandcreme en after sun mag houden ook al zijn deze verpakkingen veel te groot. Zo zie je maar weer dat ook deze controles lang niet alles tegenhouden.

We moeten nog een half uur wachten totdat we kunnen inchecken, maar daarna vertrekt het vliegtuig keurig op tijd. We vliegen in een uur naar Ho Chi Minh City, en zitten onderweg op stoelen met lekker veel beenruimte (naast nooduitgang). Alleen Monique zit een rij verder naar achteren. Onderweg krijgen we nog een flesje water aangeboden, en keurig op tijd zet de piloot het vliegtuig weer aan de grond. Bij de bagageband aangekomen volgen al snel ons backpacks, alles is goed overgekomen.

We lopen naar de uitgang, op zoek naar een taxi. Nog binnen horen we de eerste al schreeuwen 'taxi for you, very cheap' maar hier gaan we niet op in. Buiten staat een dame bij een balie de taxi's te regelen. Als we vragen wat een taxi naar ons hotel kost dan noemt ze een veel te hoog bedrag naar onze zin. De vorige dag hebben we in Nha Trang een soortgelijke taxirit gemaakt, we weten dus ongeveer wat het moet kosten. Blijkbaar valt er over de prijs hier niet te onderhandelen, dus lopen we weg. Dan maar binnen proberen denken we. Helaas kunnen we - nu we eenmaal buiten zijn - niet meer terug naar binnen. Er staat echter ook een rij met normale taxi's dus lopen we daar maar heen. Deze taxi's werken met vaste prijzen per kilometer, zodat je zeker weet dat je de juiste prijs betaald.

Bij het hotel aangekomen, moeten we iets meer betalen dan de vorige dag. Goed dus dat we dit hebben gedaan. We worden wederom van harte verwelkomd door de hoteleigenaar, en merken direct dat dit een kleinschaliger hotel is. Dit wilden we graag, missie geslaagd dus. Nadat we onze kamers hebben gezien en hier onze backpacks hebben achtergelaten, gaan we eerst op zoek naar een broodje, we hebben inmiddels trek gekregen. Hier hoeven we niet ver voor te lopen, want schuin tegenover het hotel ligt een koffietent waar ze ook heerlijke broodjes verkopen. We vragen eerst nog aan de hoteleigenaar of ze een auto en gids kan regelen voor die middag, we willen namelijk graag de tunnels in de buurt bezoeken. Dit is namelijk een van de redenen om naar Vietnam te komen!

Als we de koffie en broodjes op hebben, gaan we terug maar het hotel om te horen of de excursie gelukt is. Natuurlijk is dat het geval, we zullen die middag om 14.00 uur vertrekken. En dat zal een avontuur worden!

Klokslag 14.00 uur staat onze gids van die middag klaar. We krijgen te horen dat onze gids ook de chauffeur is, wat we prima vinden. Het is een oudere man, die erg enthousiast begint te kletsen. Leuk, dan krijgen we vast weer veel informatie te horen. Alleen is zijn Engelse uitspraak niet altijd goed te verstaan, hij legt de klemtoon op een vreemde manier. Hierdoor wordt het soms gokken waar hij het over heeft. We gaan op weg, en onze gids - Tho is zijn naam - begint meteen honderduit te kletsen. Hij vertelt veel over de oorlogstijd, welke hij zelf ook heeft meegemaakt. Hij is tijdens de oorlog geboren en was 15 toen de oorlog eindigde. Ook blijkt uit zij verhaal al gauw dat het lang niet altijd eens is met de beslissingen van de regering, deze noemt hij regelmatig 'stupid'. (het duurt ongeveer een kwartier voordat we dit woord ontcijferd hebben)

Al met al duurt het een half uur voordat we een beetje de binnenstad verlaten, het is erg druk onderweg. Hij draait naar rechts een grote weg op, waar het ook nog altijd druk is. We schuivelen zo een uurtje voort en komen bijna niet vooruit. Hij stopt langs de kant van de weg, en stapt uit om wat te gaan vragen bij mensen die langs de kant van de weg zitten. We weten ook niet precies wat hij daar gaat doen, veel meer dan een beetje gemompel horen we niet.

Als hij weer terug bij de auto komt, zegt hij dat we weer terug moeten omdat de weg geblokkeerd is. Hij weet echter niet dat Martijn met zijn telefoon de route heeft bijgehouden. Martijn zegt in het Nederlands tegen ons dat Tho compleet de verkeerde kant is opgereden. De tunnels liggen in het noorden gezien vanaf de stad, Tho is naar het oosten gereden. Natuurlijk kan het zijn dat hij een andere route weet die minder druk is (al vragen wij ons af of dit hier bestaat, een rustige straat), maar even later zegt hij dat we terug moesten omdat er file stond op de weg die hij wilde nemen. Ja ja, dat is natuurlijk onzin, want we hebben niets anders dan in de file gereden. En nu rijden we ook nog eens terug naar de stad zelf! Als we ruim 2 uur onderweg zijn, vragen we hem hoe lang het nog duurt voordat we bij de tunnels zijn. Het antwoord is: nog 2 uur! Van de receptioniste hadden we gehoord dat we de tunnels binnen 2 uur zouden moeten hebben bereikt vanaf het hotel. Hier hebben we dus weinig tot geen vertrouwen meer in. Sterker nog, tegen de tijd dat we er zullen zijn, zullen de tunnels gesloten zijn en zal het inmiddels donker zijn geworden. De gids geeft dan nog aan dat we ook alleen naar een tempel kunnen die daar in de buurt staat. Tja, dat is prima als extraatje, maar het gaat ons om de tunnels. We overleggen even in het Nederlands, en besluiten dan hem te vragen terug te rijden naar het hotel.

Ook al probeert hij ons nog van gedachten te laten veranderen, uiteindelijk gaat hij ons terugbrengen naar het hotel. Ook dit gebeurd weer met een gigantische omweg, we denken zelfs dat hij bang is om in dit verkeer te rijden. Op een bepaalde kruising durft hij niet eens linksaf te slaan omdat het te druk is. Uiteindelijk zijn we na 3,5 uur terug bij het hotel zonder dat we iets gezien hebben. Wij lopen het hotel in, de chauffeur blijft achter in de auto. Vol enthousiasme vraagt de receptioniste hoe we de tunnels vonden, en dan leggen we haar het hele verhaal uit. Ze schrikt zichtbaar van ons verhaal, en loopt meteen de straat op om verhaal te halen bij de chauffeur. Dit gaat binnen nog even verder, ook de eigenaar bemoeid zich ermee. Om een lang verhaal verder kort te maken, wordt ons uiteindelijk verteld dat de gids verkeerd gereden is, en niet wist hoe hij naar de tunnels moest rijden. De eigenaar en zijn vrouw vinden het heel vervelend dat wij dit hebben meegemaakt, maar wij denken de oplossing te hebben. Na een paar dagen op Con Dao tijdens kerst en een nacht in de Mekong Delta, zullen we nog 2 nachten in Ho Chi Minh City terugkomen. Omdat het hotel ons prima bevalt, besluiten we die 2 nachten weer daar door te brengen, dan kunnen we de excursie dan alsnog doen. Met een andere gids natuurlijk. Eind goed, al goed. Al is het zonde van onze verloren middag.

's Avonds lopen we wat in de omgeving van het hotel rond. Er staan een aantal dure hotels in de omgeving van ons hotel, en ze hebben nogal hun best gedaan om zoveel mogelijk kerstversiering op te hangen. Waarschijnlijk hebben ze onderling zelfs een wedstrijd, want de ene versiering is nog hysterischer dan de ander. Er is zelfs een straat die is omgedoopt tot 'lightning street' met een en al flikkerende lampjes, cadeaus, ijsberen en kerstmannen. Het is ook ongelofelijk druk in deze straat. Overal lopen mensen om foto's te maken en rijden scooters en auto's rond. Wat een gekkenhuis! We dachten in Hanoi veel te hebben meegemaakt, maar het kan blijkbaar nog erger!

Nadat we nog een rondje lopen, wordt het tijd om na te denken over het avondeten. Omdat hier verder weinig restaurants zijn besluiten we bij ons eigen hotel te eten. Daar is het rond etenstijd altijd erg druk, dat moet dus goed zijn. We kunnen lekker buiten zitten, en genieten van een lekkere maaltijd. Omdat Marco tijdens het eten een rode wijn heeft besteld, komt de ober na het eten met een fles wijn. Hij wil hem deze graag laten proeven, en schenkt wat in. Marco vind deze wijn veel te zoet (lijkt wel een dessertwijn) maar zowel Henk als Martijn vinden deze wel lekker. Als we een nagerecht bestellen, wil Martijn graag een glas van deze wijn. Hij krijgt echter te horen dat dit niet kan omdat deze wijn niet voor de verkoop is. Terwijl Marco een glas had kunnen krijgen als hij dit had gewild. We begrijpen niet wat hiermee bedoeld wordt, maar hebben verder geen keuze. Vreemde gewoontes hebben ze hier!

We zitten nog een poosje op het terras, en merken op dat vlakbij het hotel een club is. Hier lopen af en aan Vietnamese meisjes met korte rokjes en hele hoge hakken. Prostituees blijkt al gauw. Ze worden steeds weggebracht op een scooter, en komen dan binnen een half uur weer terug bij de club. Niet lang daarna herhaald zich dit tafereel weer. Martijn heeft verder op in de straat iemand zien staan waarvan hij vermoed dat zij de klanten ronselt voor de meisjes. Hij besluit op onderzoek uit te gaan. Dat duurt niet lang, binnen 10 minuten is hij terug en weet hij zeker dat het prostituees betreft. Hij liep namelijk langs een meisje die aan hem vroeg of hij 'massage and boomboom' wilde. Duidelijk verhaal lijkt me!

Het is inmiddels al vrij laat geworden, het is tijd om naar bed te gaan. Morgenochtend nog wat door de stad lopen. Aan het begin van de middag moeten we weer naar het vliegveld. Dan gaan we onderweg naar onze bestemming voor de kerstdagen, het eiland Con Dao. Maar eerst lekker slapen...