Dag 4: trektocht in Sapa

"Shaken, not stirred", deze term kennen we allemaal van de Bond films. Vanaf vandaag heeft dit bij ons een nieuwe lading: een nacht in een nachttrein van Hanoi naar Sapa. Van voor naar achter, van links naar rechts. En dat de hele nacht. Afe en toe leek het wel of de wissels verkeerd om lagen, zo'n geluid maakte de trein.

Niet geslapen, maar wel weer met een belevenis rijker komen we om 5.30 uur aan in Lao Cai, een plaats op de grens met China. Als het goed is, staat hier weer iemand op ons te wachten om ons verder naar Sapa te brengen. En ja hoor, bij de uitgang van het station staat iemand een bordje 'Monique Scherpbier' omhoog te houden. Ook hier worden we weer verwacht!

Met een minivan worden we een uurtje later afgezet in het een hotel in Sapa. Gelukkig hoeven we hier alleen maar te ontbijten en ons op te frissen. Wat een ouwe bende en vergane glorie zeg! Dit hotel is vast ooit heel mooi geweest (ergens in de middeleeuwen) maar sindsdien is er weinig meer aan gedaan of schoongemaakt. Het ontbijt was simpel maar prima. Een paar broodjes met aardbeienjam (zo chemisch, volgens Henk is hier nog nooit een aardbei dichtbij geweest) en gebakken ei, gauw even de tandjes poetsen, want de reis gaat beginnen!

In de lobby staat onze gids voor de komende dagen op ons te wachten, genaamd Ding. Hij vertelt ons kort wat er de komende 2 dagen gaat gebeuren. Een wandeling door de rijstvelden van Sapa. De eerste dag 9 km tot aan de lunch, daarna nog 3 km naar de homestay, onze overnachting in een lokaal dorpje in de bergen. De dag erna nog 6 km lopen met een picknick onderweg, waarna we met een minivan weer zouden worden afgezet in het hotel waar we begonnen.

Tijd om op pad te gaan! Toen we buiten aankwamen, vertelde Ding ons dat er een paar lokale dames met ons mee zouden lopen diender. Ze spraken goed Engels dus we konden gewoon met ze praten.

Ik weet niet precies wat ik verwachtte bij deze trektocht, maar dat was niet wat we uiteindelijk gingen doen. Het werd een fikse klimtocht, via allerlei kleine glibberige paadjes. Af en toe best stijl omhoog en natuurlijk ook weer naar beneden. Ons grote voordeel was wel dat het die dag erg mooi weer was. De zon scheen volop, dat was een paar dagen eerder wel anders geweest, vandaar de glibberige paden. We hadden gelezen dat het in de winter in dit gedeelte wel kon spoken en koud kon worden. Daar waren we op voorbereid met ons thermisch ondergoed, winterjas en handschoenen. Daar hadden we dus tijdens de trektocht niets aan, het was heel erg warm onderweg.

Onderweg bleek ook dat de lokale dames af en toe best handig van pas kwamen, als we bij een lastige klimpad aankwamen. Ze konden ons dan ondersteunen om er doorheen te komen, dat viel af en toe niet mee. En dan hadden wij dan nog wel echte wandelschoenen aan, de lokale dames liepen op slippers of rubbere laarzen. Oké, ze wisten niet beter en liepen dit dagelijks, maar toch...

Bij de lunch aangekomen bleek de werkelijke reden waarom de lokale dames mee waren gelopen. Om geld aan ons te verdienen. Ze hadden onderweg korven bij zich, daar kwamen nu allerlei zelfgemaakte spillen tevoorschijn. Tassen, kussenslopen, tasjes, sjaals, en allemaal geborduurd. En natuurlijk moesten we wat kopen. Sterker nog, eigenlijk 2 dingen per persoon. Martijn kocht uiteindelijk een etui en een sjaal, Monique een tas en kussensloop, en Henk en Marco beide een sjaal. Toen namen we afscheid van ze en gingen wij aan de rijst met kip en vlees. En overheerlijke loempia's! Ze bestaan dus echt, Vietnameze loempia's! Zien er anders uit dan in Nederland maar ze zijn heerlijk!

Na de lunch verder op pad. Ding kocht daar bij een tentje meteen een soort shuttle, war lijkt op badminton maar dan zonder zachte kant. Aan de rand van het dorpje lag een lagere school, waar we op het schoolplein een spelletje voet-badminton gingen spelen. Zoals je verwacht, badminton met de voeten. Voor ons natuurlijk erg moeilijk, maar hij stond de shuttle rustig hoog te houden. Blijkbaar een lokaal spelletje, want een jongetje uit de buurt kwam aanlopen en wilde graag meedoen. En dat mag natuurlijk!!!

Na een kwartiertje werd het toch weer tijd om verder te lopen, we moesten nog op weg naar onze homestay. Onderweg kwamen we nog een werkplaats tegen waar ze originele cinnamon wierookstokjes verkochten. Een van mijn (Marco) klanten had me gevraagd dit mee te nemen als ik dit zou tegenkomen, hoe leuk is dat. En geen fabrieks wierookstokjes zoals je in Hanoi overal ziet, maar originele handgemaakte. Daar ga ik een klant heel blij mee maken!

De verdere weg naar de homestay was gelukkig niet zo lang en ook niet meer zo uitdagend. Gelukkig maar, want na de pittige wandeling van de ochtend waren we best moe geworden. Na een km of 3 kwamen we in een klein plaatsje aan waar onze homestay was voor die nacht.

We werden van harte welkom geheten door de eigenaar, en moesten eerst welkomstthee met hem drinken. Een soort groene thee, prima te drinken. Daarna kregen we onze slaapplaatsen te zien, wat op de eerste verdieping lag. Eigenlijk een grote slaapzaal met hier en daar een paar schotten om een verdeling te maken. Tussen die schotten lagen tweepersoons matrassen, met hierop een tweepersoons dekbed met kussens. Wederom keiharde bedden (die hadden we in de trein ook al) en ook weer van die kussens die niet meer dan een velletje zijn.

We konden douchen achter de bar, daar was de douche ruimte met wc. Maar eerst wilden we wel even in het plaatsje kijken of we ergens fatsoenlijke koffie konden krijgen. Ook al waren er wel een paar barretjes, het woord cappuccino kenden ze daar niet, dus hebben we maar een smoothie genomen. Toen terug naar de homestay om allemaal op te douchen. Ondertussen kon de rest even uitrusten. Tot groot plezier van Martijn hingen er op de veranda een aantal hangmatten, dus daar was hij te vinden.

We dachten die nacht met alleen ons vieren de nacht door te brengen. Maar helaas kwam er nog een bus met 8 luidruchtige Italianen naar binnen. Wel met een Belgische gids, waar we dan weer even mee konden kletsen bij de open haard in de homestay.

Het was inmiddels alweer etenstijd geworden, dus we konden weer aanschuiven aan een tafel met allerlei lekkers. Net als tijdens de lunch kregen we hier rijst, met verschillende gerechten; kip met groenten en saus, varkensvlees met groenten en pittige saus, een vegetarisch gerecht met groenten en saus, en natuurlijk weer die overheerlijke loempia's. Daar waren ze weer!!! We kregen hier 'plum wine' bij te drinken, een soort wijn met pruimen, leek enigszins op port. Ook lekker!

Na het heerlijke eten hebben we nog een poosje bij de open haard gezeten met koffie en thee. Ondertussen kwamen er wat mensen binnen van de homestay aan de overkant, een dame uit Amerika met 2 Duitse kerels. Grappig dat je op die manier steeds weer mensen spreekt en ervaringen kunt uitdelen. Konden we mooi even vragen hoe ze de dingen hadden beleefd die wij nog wilden gaan doen, weet je meteen of het de moeite waard is.

Specialiteit van het huis was 'hot wine', dat moesten we natuurlijk ook proeven. Zoals je misschien verwacht leek het op glühwein, maar omdat er limoen in zat, smaakte het iets minder zoet dan wij gewend zijn. Evengoed heerlijk, zo'n warm drankje, want de temperatuur ging ondertussen hard onderuit. Zolang we bij de open haard bleven zitten, was er niets aan de hand, maar verder in het huis was heen verwarming.

Al met al is de dag weer voorbij gevlogen en was het 21.00 uur geworden. Tijd om de tanden te poetsen en naar bed te gaan. Want na een dag hard werken, wil je graag vroeg naar bed. Zeker met de gedachten dat we de volgende dag onze trektocht weer zouden vervolgen.

Tot morgen!